Antiquus Hostis - Rozdział VIII

- Muszę iść. Będą się martwić - powiedziała Hermiona po kilku godzinach oglądania filmów.

- Jeśli musisz - smutek w głosie Malfoya był wyczuwalny na odległość.

- Pa - uśmiechnęła się, pocałowała go w policzek i deportowała z trzaskiem.

Chłopak miał dobry humor. Naprawdę się zmienił i Hermiona to doceniła. Cieszył się z tego. Nie potrafił sobie wytłumaczyć tylko jednego. Dlaczego akurat ona ? Było mnóstwo czarodziejek czystej krwi. Nie, pomyślał, przestań. Ona jest wyjątkowa. Dobrze o tym wiesz. Zależy Ci na niej. Nie zepsuj tego, tylko dlatego, że nie jest czysta. Voldemorta już nie ma. Teraz się to nie liczy.

***

Hermiona weszła do mieszkania. Usłyszała krzątanie w salonie, więc tam się skierowała.

- Hej, mała - powiedziała.

- Cześć, Hermi - ruda uśmiechnęła się.

Brunetka spojrzała na nią. Widać było, że się czymś denerwowała. Przekładała jedną rzecz z miejsca na miejsce. W końcu się domyśliła.

- Ginny, czy Harry Ci powiedział co się dzisiaj stało ?

Ruda tylko kiwnęła głową.

- Usiądź - powiedziała Miona i wskazała ręką miejsce obok siebie - Posłuchaj. To, co zrobił Ron było okropne. Nadal nie rozumiem, czemu takie coś zrobił. Ale to niczego nie zmienia. Nadal jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami - dziewczyna uśmiechnęła się i uściskała Ginny.

- Przepraszam za niego. Nie wiem, co mu odbiło. Nigdy taki nie był.

- Wiem, wiem. Może za dużo wypił.

- To go nie usprawiedliwia - powiedziała Ginny - Idę zrobić babeczki.

Hermiona tylko kiwnęła głową Nadal się zastanawiała nad tym, co zrobił Ron. Nie mogła w to uwierzyć. Byli przyjaciółmi od bardzo dawna. Mimo, że się kłócili, zawsze udawało im się pogodzić. Potem przerodziło się w coś więcej, ale nie kochała go. To dlatego nie mogła z nim być. Po prostu go nie kochała. Rozstali się w przyjaźni. Teraz nie potrafiła mu wybaczyć. Z zamyślenia wyrwał ją głos Ginny :

- Mogłabyś iść do chłopaków po proszek do pieczenia ?

- Ok !

Zwlekła się z kanapy i poszła do mieszkania chłopców. Weszła do kuchni. Ściany miały kolor beżu, który ładnie komponował się ciemnymi meblami. Duże okna rozjaśniały pomieszczenie. Podeszła do jednego z nich. Miały widok na ulicę. Widziała ludzi, spieszących się do pracy, dzieci, które zawsze cieszyły się chwilą. Jeden z przechodniów przykuł jej wzrok. Miał platynowe włosy. Mężczyzna, czując spojrzenie odwrócił się w jej kierunku. Wtedy go poznała. Miał czarny garnitur i mówiła przyznać, że wyglądał bardzo przystojnie. Pomachał do niego, a on się uśmiechnął, puścił jej oko i poszedł dalej. Podeszła do szafki i zaczęła szukać proszku do pieczenia. Wiedziała, że chłopcy się nie zdenerwują, że wzięła od nich coś bez pytania. Usłyszała kroki i odwróciła się w stronę drzwi. Stał tam wysoki, rudy mężczyzna.

- Ja ty-tylko przyszłam po p-proszek do pieczenia - jąkała się brunetka.

- Mam nadzieję, że niczego innego nie dotykałaś. Nie chciałbym się pobrudzić szlamem - warknął Ron.

- O co Ci chodzi ? - spytała ze złością Hermiona.

- Nie udawaj. Zadajesz się z tym arystokratą i go na mnie napuszczasz. Tylko mi nie mów, że Ci się nie podobało wczoraj.

- Ty tępy, irytujący, chamski dupku ! Co mi się miało podobać ?! To, że się do mnie dobierasz ? - roześmiała się histerycznie - Nie pochlebiaj sobie, Ron.

Chłopak zrobił krok w przód, a ona natomiast w tył. W końcu nie miała, gdzie uciec. Stała pod ścianą. Rudy pogłaskał dłonią jej policzek.

- Wiesz, że ja zawsze dostaję to co, chcę ? - chwycił jej ręce i brutalnie wpił się w jej usta.

Dziewczyna szarpała się, ale nie przynosiło to skutku. W końcu zdecydowała się na jedyną, skuteczną metodę. Kopnęła go w krocze. Były gryfon jęknął z bólu, ale nie rozluźnił uścisku.

- Pożałujesz tego, suko - warknął i uderzył ją w twarz.

Wtedy rozległ się krzyk :

- Ron ! Jak mogłeś to zrobić ?! - krzyknął Harry.

Podbiegł do nich. Rudy puścił brunetkę, a ta klękła na podłodze. Czuła, jak czerwona ciecz spływa jej po policzku. Nie sądziła, że aż tak mocno ją uderzył. W głowie kołowały się tysiące myśli.

- Hermiona, jak się czujesz ? - spytał wstrząśnięty brunet.

- Bywało lepiej - Miona próbowała się uśmiechnąć, ale powstał z tego grymas.

Dziewczna podniosła się i z pomocą Harry'ego poszła do swojego mieszkania. Usłyszała krzyk Ginny :

- Co jej się stało ?!

- Ron ją uderzył - powiedział z niedowierzaniem chłopak.

- Idź do niego, a ja się nią zajmę.

Hermiona poczuła, że uścisk rozluźnia się, ale zaraz znowu ktoś ją chwyta. Wciąż powtarzała tylko te same słowa :

- Draco. Zadzwoń po Draco. Potrzebuję go. Draco.

Ruda położyła ją na łóżku i wzięła do ręki jej telefon. Wybrała numer i czekała.

- Cześć, Malfoy. Tu Ginny. Jest dość nieprzyjemna sprawa. Ron uderzył Hermionę - wtedy w słuchawce można było usłyszeć okrzyki oburzenia - Wiem. Leży teraz w łóżku i cały czas prosi, żeby po Ciebie zadzwonić - Ginny wysłuchała odpowiedzi - Okej, czekam.

Hermiona leżała w bezruchu na łóżku. Czuła krew na policzku w ustach, ale nie przejmowała się tym. Nic ją nie obchodziło. Czekała na Draco. Rozległ się dzwonek do drzwi. Ginny poszła otworzyć. Po chwili Malfoy wszedł do pokoju.

- O Boże... - powiedział.

Szybkim krokiem podszedł do łóżka i klęknął. Odgarnął jej włosy i pocałował w czoło. Wtedy dziewczyna wyrwała się z transu.

- Draco - wyszeptała i przytuliła się do niego.

Blondyn wziął ją na ręce i powiedział do Ginny, która weszła do pokoju :

- Zabieram ją do siebie. Tutaj nie jest bezpieczna. A ja nie chcę, żeby jej się coś stało. Ty też nie, prawda ? - Ginny kiwnęła głową - Spakuj jej rzeczy do walizki, ok?

Ruda wyciągnęła różdżkę z kieszeni i wypowiedziała zaklęcie. Wszystkie rzeczy Hermiony w mgnieniu oka znalazły się w czarnej, podróżnej walizce. Ginny ponownie machnęła różdżką i bagaż zniknął.

- Wysłałam to do Ciebie - powiedziała dziewczyna.

- Dzięki. Do zobaczenia - Malfoy lekko uśmiechnął się i deportował z donośnym trzaskiem.

***

Położył Hermionę na łóżku i przykrył kocem. Musnął wargami jej policzek i wyszedł z pokoju. Dziewczyna wtuliła się w poduszkę i usnęła.